Θυμάμαι και πονώ, πόσα τραγούδια τόσα βράδια,
μόνος να περπατώ, μέσα στα σκοτεινά,
του κόσμου τα στενά, με την καρδιά μου πάντα άδεια,
και αυτή που αγαπώ, δεν είναι πουθενά.
Θυμάμαι και πονώ, και δεν μπορώ να καταλάβω,
πως βρέθηκα εγώ, μόνος ξανά εδώ,
να αδιαφορώ, τίποτα να μην περιμένω,
και να κατηγορώ, τον άλλο μου εαυτό.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
Μην ψάχνεις να με βρεις, έφυγα δε με προλαβαίνεις,
και όταν θα απορείς, τους άλλους να ρωτάς,
στους δρόμους της ζωής, πάντα αντίθετα πηγαίνεις,
και κάνεις ότι θες κι όλο αλλού κοιτάς.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
Δε μιλώ μαζί σου άλλο πια,
δεν αντέχω, δεν μπορώ,
ένα φίλο μου καλό να βρω,
και θα του πως σ’ αγαπώ.
