Στης καρδιάς τη λεοφώρο μια βραδιά
πάρε είπα του σπιτιού μου τα κλειδιά
μη ρωτάς που θα μας βγάλει η ζωή
και στο θάνατο εμείς οι δυο μαζί
Τη μέρα που σε γνώρισα
απ’ όλους κι όλα χώρισα
και βγήκα λίγο έαπ’ τη στροφή μου
ποτέ δεν είπα λάθος μου
κι ας ήξερα στο βάθος μου
πως είσαι η αυτοκαταστροφή μου
Στης καρδιάς την πίστα κάποια Κυριακή
δυο φεγγάρια σε τρελή μετωπική
τέτοιο θάρρος πώς το παίρνει μια ψυχή
να διαλέγει από ποιον θα παραδωθεί
